شعر شاعر فقـط غـزل شده است            مشکل عشق تا که حل شده است
شعـله‌ور می‌شـود خـدا را شـكـر            آتـش دل كه مـشـتـعـل شـده است

مـاه شـور است و روز عـاشـورا            كـربـلا عـرصـۀ عـمل شده است
عـشـق را بـنـگـریـد و عـاشق را            از چه بر خویش بی‌محل شده است؟
كیست این سینه‌چاك عرصۀ حُسن؟            مـسـت جـام مـی ازل شـده اسـت
این جوان كیست چابك و چالاك؟            والـه از هـیبـتش جَـبَل شده است
از غضب سرخ گـشته چـشمانش            تـیـغ ابـروی او اجـل شـده اسـت
صـورتـش مــاهــپــاره را مــانَـد            مشتری بر رخش زُحل شده است
بـسـتـه بـر سـر عـمـامـۀ سـبـزی            وه چه زیـبـا و بـی‌بـدل شده است
سـیـزده سـالـه است و پـیـر خِـرد            عـشق و ایثـار او مثـل شده است
دشـت مـی‌لــرزد از صـلابـت او            زیـر پـایش خـطِ گُـسل شده است
گـرچـه بـر تـن زره نـپــوشـیــده            لــیــك آمــادۀ جـــدل شــده اســت
بـاز مـانـده اسـت بـنـد نـعـلـیـنـش            بس كه مشـتاق لـم‌یـزل شده است
قاسم است این جوان كه در كامش            مرگ، شیرین‌تر از عسل شده است
گـو «بـشـیرا» ز روز عـاشـورا            شعـر شاعر فقـط غزل شده است